علل متهم شدن اسلام به خشونت
فاصله گیرى مسلمانان از سیاست هاى صلح جویانه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و حب ریاست سبب شد که جامعه اسلامى و اسلام خشونت گرا معرفى شود. بر همین اساس بود که على علیه‌السلام در مذهب بنى امیه، یکى از ویژگیهاى آنان را خشونت گرایى بیان نمود. یکى از علل عمده معرفى شدن اسلام به عنوان دین خشونت و مسلمانان به عنوان خشونت گرا، اتهام و تبلیغات گسترده استکبار علیه اسلام و مسلمانان است که شدیداً فضاى جامعه را آلوده کرده و اسم اسلام و مسلمانان توام باخشونت یاد مى شود. استعمار ستیزى دین و روحیه استقلال گرایى مسلمانان شدیداً منافع استعمار را به خطر انداخت، و همین عامل سبب شد که دین ستیزان، اسلام ومسلمانان را خشونت گرا معرفى کنند. متأسفانه دشمن در تبلیغات خود که با بهره گیرى از ابزار و ساز و برگ هاى مدرن صورت گرفت موفق بود. زیرا امروزه جهان اسلام خشونت گرا معرفى شده و جنگ افروزان غرب صلح گرا مردم فلسطین که به دفاع از خود مى پردازند، خشونت طلب و ترورسیم معرفى شده، ولى صهیونیست‌ها که دستشان به خون هزاران کودک، پیر مرد و. . آغشته است، صلح طلب معرفی می شوند.
یکى از نویسندگان مى گوید: چرا ناگهان اسلام متهم به دین خشونت شد؟ آن هم از طرف بلوکى که خودش رکورد دار خشونت در دنیا است. یعنى نظام لیبرال سرمایه دارى که رکوردار خشونت در کل تاریخ بشر تا امروز است وعظیم ترین جنگ هاى بین المللى وسلاح هاى میکروبى وکشتار جمعى را در جهان دارد که در جهان سابقه نداشته است. کسانى که در ویتنام، سر یک بچه را مى گرفتند و جمجه او را به درخت می کوبیدند و وقتى متلاشى مى شد، قاه قاه مى خندیدند، آن وقت آنها در دنیا علیه خشونت صحبت مى کنند. در جنگ جهانى اول ودوم حدود 63 میلیون انسان کشته شدند، آیا این کشتار از سوى مسلمانان به وجود آمد، یا از سوى مدعیان تساهل غرب؟ آیا قتل عام صدها هزار انسان که در کوبا، ویتنام، ژاپن و افغانستان و… صورت گرفت، از سوى همان هایی که به وجود نیامد که ناقوس صلح جویى وتساهل را به صدا در آورده اند؟!
آیا در اروپا و غرب حدود 5 میلیون نفر به جرم فکر کردن وتخطى از فرمان پاپ به دار آویخته نشدند؟ متأسفانه امروزه کسانى اسلام را دین خشونت ومسلمانان را خشونت گرا معرفى مى کنند که خود پرچمدار خشونت ووحشى گرى در جهان هستند. گوستاولوبون مى نویسد: به گفته دختر امپراطور قسطنطینه، یکی از تفرحات آنها (صلیبى ها) این بود که هر طفلى که جلو شان مى گذشت او را به حربه دو نیم کرده ودر آتش مى سوزانیدند. همو از قول روبرت راهب که خود در جنگ حضور داشت نقل مى‌کند: لشکر ما ـ یعنى مجاهدین صلیب، در گذرها و میدان ها و پشت بام ها در حرکت بودند و مثل شیر ماده اى که بچه اش را ربوده باشد، از قتل عام ها لذت مى بردند، اطفال را پاره پاره مى کرده و جوان و پیر را در یک ردیف از دم شمشیر مى گذارانیدند و چندین نفر را به یک رسیمان به دار مى آو یختند. گوستاولوبون در خصوص رفتار مسلمان با مسیحیان نیز مى نویسد: صلاح الدین ایوبی سردار فاتح مسلمانان به عیسویان بیت المقدس عفو عمومى داد و براى فیلیب اگوست و ریشارد در ایام بیمارى انواع اغذیه و ادویه مقوى فرستاد. بنابراین خشونت گرایى برخى از مسلمانان مبتنى برخودخواهى و دنیاگرایى بوده است که خودخواهى اختصاص به مسلمانان ندارد. امروزه در جهان نیز خودخواهى حاکمان ستمگر سبب شده است که خشونت گرایى به اوج خود رسیده است. آن عده از حاکمانى که با اراده مردم وبر اساس جمع نمى توانستند به حکومت برسند، متوسل به قهر مى شدند.
از سوى دیگر براى توجیه سیاست هاى خشونت آمیز به تحریف معارف دینى مى‌پرداختند و از احکام اسلامى مانند حدود و قصاص استفاده ابزارى مى کردند، رهبران ظالم که قدرت سیاسى آنان مبتنى بر مشروعیت مردمى و الهى نبود، خود را نمایندگان خدا خوانده و مخالفان سیاسى خود را اهل بغى دانسته به کشتار آزادى خواهان مى پرداختند. آیا اکثر حاکمان بنى امیه و بنى عباس با انگیزه ریاست طلبى به قتل عام هزاران انسان، نپرداختند؟! قدرت گرایى این دسته از رهبران نه تنها مبناى اسلامى نداشت که ضد سیاست پیامبر و ائمه معصومین علیهم السلام بود. آیا جنگ افروزى معاویه و یزید را مى توان به حساب دین گذاشت؟ از منظر اسلام هدف وسیله را توجیه نکرده وبهره گیرى از خشونت غیر قانونى جایز نیست. از سوى دیگر اسلام براى تحقق اهداف بلند مدت راهکارها و راهبردهاى منطقى و شرعى را ارائه نموده است
بشر دوستی اسلام
اسلام دین بشر دوستی است. اسلام حتی مشرک را دوست دارد اما نه از آن نظر که مشرک است، بلکه از این نظر که مخلوقی از مخلوقات خداست، و البته از آن جهت که در راه هلاکت و ضلالت افتاده است و راه نجات و سعادت را گم کرده است، ناراحت است، و اگر او را دوست نمیداشت در مقابل شرک و بدبختیاش بیتفاوت میبود. در اسلام حب و بغض هست اما حب و بغض عقلی و منطقی نه احساسی و بیقاعده و ضابطه دوستی و دشمنی که صرفا از احساس برخیزد منطق ندارد، احساسی است کور و کر که بر درون انسانی مسلط میگردد و او را به هر طرف که بخواهد میکشد، اما حب و بغض عقلی ناشی از یک نوع درک، و در حقیقت، ناشی از علاقه به سرنوشت انسان دیگری است که مورد علاقه واقع شده است.یک مثال : پدر و مادر نسبت به فرزند خود دو نوع علاقه دارند : یکی عقلی و منطقی و دیگری احساسی علاقه منطقی موجب میگردد گاهی والدین با کمال جدیت فرزند خویش را در رنج قرار دهند و موجبات ایلام وی را فراهم آورند مثلا طفل را در اختیار جراح قرار میدهند والدین در آن حال اشک میریزند، دلشان میسوزد و چشمانشان میگرید اما از پزشک میخواهند هر چه زودتر او را تحت عمل قرار دهد، عضو قطع کردنی را قطع کند با همه لوازم و عوارضی که درد و رنج و احیانا نقص عضو دارد آن اشک در اثر علاقه احساسی است و این تقاضا در اثر علاقه عقلی و منطقی اگر آنها ملاحظه دل سوختن فعلی را بکنند و علاقه احساسی را بر علاقه منطقی مقدم بدارند و اجازه ندهند که عضوی از اعضای او را ببرند، در حقیقت به مرگ او تن داده اند، اما به منطق عقل و به حکم علاقه به سرنوشت فرزند، پا روی احساسات خویش میگذارند و به ایلام و آزار طفل تن میدهند. هر انسان عاقلی احیانا برای اینکه درد خویش را درمان کند خود را تسلیم جراح میکند که مثلا انگشت مرا قطع کن او دلش نمیخواهد درد بریدن انگشت را بکشد، همچنانکه از کم شدن یک انگشت فوق العاده ناراحت میشود، ولی این درد را منطقا تحمل میکند و به حکم عقل به این نقص عضوی تن میدهد همانا عقل و منطق است که او را پیش میبرد و تقاضا را بر زبانش میآورد، و الا احساس در اینجا حکمش بر خلاف این است.
اگر همان آدم هایی را می گویید که هیچ دینی ندارند و موفق هستند، می ببینید در ظاهر زندگی می کنند به ظاهر خوشحال هستند، ولی در باطن دلشان در لحظه های تنهایی خودشان آن موقع که خودشان هستند، یک گمشده جدی دارند که بالاخره چی این همه مثلاً ما شهرت داریم و این همه ما ثروت داریم که چی آخرش چی می میریم و تمام می شود و حالا بقیه از ما تعریف کنند یا مثلاً پول ما خیلی زیاد باشد دیگران استفاده کنند این چه فایده ای برای ما دارد و این چی می شود؟
یک نکته بسیار مهم این که وقتی ما آمار رفاه را نگاه کنیم، می بینیم؛ مثلاً سوئیس که حالا کشور بسیار مرفه ای است ، شاخص های رفاه در ژنو و در سوئیس بالاترین شاخص ها بوده است، امّا در کنار این می بینید شاخص خودکشی در سوئیس از همه جا بالاتر است چرا؟ مردم در اوج رفاه خودکشی می کنند، مردمی که به ظاهر هیچ مشکل مادی ندارند بهترین زندگی و آرامش و همه آن چیزی که شما فکر می کنید که یک زندگی خوب است، این ها دارند فکر می کنید چرا این ها خودکشی می کنند؛ چون وقتی به قلّه رفاه می رسند تازه به پوچی می رسند. پس انسان یک بُعد و نیاز دیگری هم دارد که اگر تامین نشد انسان اغنا نمی شود بُعد اصلی انسان آن است و اگر همه نیازهای مادی اش تأمین شود، ولی آن بُعد معنوی هم چنان تأمین نشود این در واقع نسبت به آن جا احساس فقر شدید می کند و دین این نیاز را تأمین می کند.
ادامه مطلب...
نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » سربار ( جمعه 89/10/3 :: ساعت 6:49 عصر )
